Mi interés primordial se centra en aquello
que dice el título, hablar primordialmente en positivo en aquello que son temas
de actualidad en el ámbito de la vida humana y la convivencia entre nosotros.
Entra aquello que son observaciones sobre
diversas conductas humanas, sin incluir juicios radicales, pero sí definiendo
si son perjudiciales o beneficiosos.
Utilizo para redactar indistintamente el catalán
o el castellano, las dos lenguas son riqueza cultural de nuestra tierra.
Algunos aspectos de la relación humana:
1.- ir creando en nuestro entorno un
espacio donde las personas se encuentren, no solo suministradores de servicios,
sino como lugar de encuentro y relación donde sea posible acompañarnos en
procesos vitales.
Hemos de creer en las potencialidades de
toda persona, que además definen un destino. Todos en algún momento de la vida
hemos tenido más o menos recursos dentro una solución normalizada; por diversas
circunstancias se ha dado una rotura de raíces que nos ha puesto e n crisis.
Cuando estamos juntos no se trata de hacernos
compañía, sino que somos compañeros en un proceso, y este acompañamiento
requiere tiempo.
El ritmo de evolución lo marca la propia
persona y nosotros y nosotros lo hemos de respetar y comprender. Es ingenuo
pretender cambiar hábitos que han sido útiles durante años para sobrevivir, se
aparten ahora porque nosotros lo decimos.
Por ejemplo, si has aprendido a mentir
para conseguir algo, le costará prescindir de mentir. Hemos de abrir espacios
para que uno pueda respirar.
Hemos de dejar tiempo para la expresión
tanto para momentos de dolor como para momentos de alegría, y siempre teniendo
en cuenta que quien tenemos delante es persona viva, y pude ir a más, tanto cuanto
creemos en él.
Cada uno tiene un proyecto de vida.
Nosotros podemos ayudar a que este proyecto
se abra, lo descubramos y lo podamos desarrollar por nuevas rutas, sin restar
libertad en el cambio , al potencial de las capacidades individuales.
¿Quién
puede llevar a término el acompañamiento?
Siempre se ha de hacer por partes, como el
camino de Santiago, cada uno es compañero de camino de un trozo de su vida. En
este camino también intervienen diferentes profesionales; trabajadores
sociales, psicólogos, educadores, maestros, .El papel en la convivencia es muy
importante, porque se establece una empatía que es diferente con cada persona.
Hemos de tener presente que esta empatía no ha de ser una excesiva dependencia
de una persona concreta, es más enriquecedor cuando se va construyendo una red de
relaciones a través de distintas personas.
Hemos de interesarnos al principio de la
convivencia en recoger datos de todo tipo, cual ha sido su historia y que cosas
positivas considera que tiene o ha vivido. Por nuestra parte es importante la mirada
esperanzadora, optimista. Se ha de evitar el zafarrancho, pero se ha de dar la
información necesaria o relevante para construir una imagen colectiva, conocida
y apreciada por el otro. En el trato mutuo recibimos y damos información
personal, evitar presiones o situaciones no deseadas, pero las vividas nos
puede ayudar a entender ciertas relaciones. Entre todos diseñamos el mutuo
acompañamiento.
Utilitzaré indistintament el català i el castellà les dues llengües riquesa cultural de la nostra terra.
Hem de creure en les potencialitats de tota persona, no és només un potencíal sinó un destí.
Tots en algun moment de la vida hem tingut mes o menys dins una situació normalitzada, per diverses circumstàncies el trencament d' arrels que ens han posat en crisi.
Quan estem junts no fem companyia, si no que som companys d’un procés, aquest acompanyament requereix temps. El ritme d’evolució el marca la própia persona i nosaltres l’hem de respectar i comprendre. És ingenu pretendre que hàtbits que han servit anys per sobreviure es deixin perqué nosaltres ho diem.
Per exemple, si ha aprés a mentir per aconseguir coses, Ii costarà deixar de fer-ho. Hem d’obrir espais per qué hom pugui respirar.
Hem de deixar temps per a I’expressió, tant dels moments de dolor com moments d’alegria, i sempre tenint amb compte que qui tením al davant és viu i pot anar a més, creiem en ell.
Cadascú té un projecte de vida. Aquest projecte nosaltres podem ajudar a que s’obri, es descobreixi i Ii podem desvetllar noves vies sense treure llibertat i en canvi potenciant les capacitats indíviduals.
Sempre s’ha de fer a trossos, com el camí de Santiago. Cada u és company de camí, d’un tros de la seva vida. En aquest camí també hi intervenen diferents professionals: treballador social, psicóleg, educador. El paper en la convivència és molt important perqué s’estableix una empatie que és diferent amb cada persona. Hem de tenir present que aquesta empatia no ha de ser una excessiva dependéncia d’una persona concret, és més enriquidor que es vagi construint una xarxa de relacions a través de diferents persones.
Cal interesar-se al principi de la convivència en recollir dades de tot tipus: quina ha estat la seva história i sobretot quines coses positives té o ha viscut.
Per la nostra part, és important la mírada esperançadora, optimista...
S’ha d’evitar el safareig, peró s’ha de donar la informació necessaria o relevant per construir una imatge col.lectiva, coneguda estimada de l’altre. En el tracte mutuu rebem i donem informació personal, evitar-hi pressions o situacions no desitjades, ens pot ajudar a entendre certes reaccions... Entre tots dissenyem el mutuu acompanyament.